Wintertraining Alkmaar
Ondanks dat het een wintertraining was, konden ze het niet nalaten om tegen elkaar strijden. Dus volgt nu het verhaal van trainingsritten die uiteindelijk uitdraaiden op een soort wintercompetitie. Met bijbehorende lijst en zelfs een heuse KissMiss.
Het gonsde al maanden: scoopfoto's van een BUPS op Facebook. Wat is dat nu weer? Een eigenbouw winterproject van Jan van Steeg, waar het raden was wat de voor- of achterkant was. Het bleek een parallelproject met Cygnus teamgenoot Thomas van Schaik. Een stijve Carbon driehoek op het aandreven wiel was de basis van beide bouwers.
Beiden gingen letterlijk totaal verschillende kanten op. Jan op zijn buik liggend (Bottom UP) als in Supermanhouding, dus het achterwiel aangedreven en Thomas uiterst plat (0 graden) op zijn rug met een voorwiel aangedreven kantel-knikbesturing. Tot op het laatst was nog onduidelijk of het een onder- of bovenstuur werd. In Alkmaar aangekomen bleek het een wondermooi onderstuur te zijn geworden, direct laag aan de voorvorkpoten. Het waren carbon model helikopterbladen die Jan nog ergens van over had. Een 'Wing'-stuur!
Zijn ze rijdbaar? Hoe gedragen ze zich op de baan? Zijn ze snel? Er is maar een manier om daar achter te komen.
Zondag 17 maart was het dus mogelijk trainingsrondes te rijden op de indoor wielerbaan van Alkmaar.
De opkomst in aantal was goed. Naar verhouding veel buitenlandse deelnemers. Mooi materiaal en competitieve rijders. Matthias König met een strakke Troytec. Een plaatje!
Jan en Thomas waren tot misselijkmakend toe zenuwachtig voor de eerste meters op het vlakke binnenterrein. Het ging echter prima en dat gaf vertrouwen. Een pracht gezicht, het voorzichtige ballet van die twee om elkaar heen.
Na wat kleine aanpassingen gingen beiden de baan op. Thomas al vrij snel op snelheid op het houten dek. Zag er geweldig uit, die lange platte fiets. Als een streep ging hij.
Jan moest erg wennen aan de houding en het sturen. Hij bleef aanvankelijk nog op het vlakke beton.
Een eerste ridersmeeting bracht aan het licht dat het een tijdrit van 4 km, dus 16x250 meter zou worden. Telkens 2 rijders in de baan na elkaar startend. Thomas en Jan uiteraard tegen elkaar. Thomas startte vol vertrouwen op het hellend vlak van de baan. Hij had immers al eerder, niet eens voluit, 50 km/uur gehaald volgens zijn andere teamgenoot Jan-Marcel van Dijken, die daar moest lossen.
Direct na de GO, een droge klap. Thomas plat. De Wing gebroken. Einde oefening. Zeer jammer.
Starten op de helling is zeer lastig. Zeker met een kantel-knikbesturing. Nog meer als je pas 5 km met die fiets gereden hebt.
Jan kreeg een nieuwe tegenstander. Sjaak Bloemberg op zijn snelle RazFazz. Helaas kwam Jan halverwege ten val. Het blijft lastig die baan. Sjaak reed een fraaie rit.
Tijdrit 4 km
1-Pieter Hollebrandse, met 51 km/u gem. 2-Sjaak Bloemberg, 3-Hans Wessels
Na een lange pauze met gelegenheid tot verder oefenen en warm rijden volgde het 45 minuten criterium. Zonder Thomas dus. Die stevig zat te balen en broedde op een ander (boven)stuur.
Jan had vreemd genoeg geen last van zijn opgeheven hoofd. Dat lag vrij natuurlijk in die supermanhouding. Ook geen last van zijn buik of borst. Dat is verbazend comfortabeler dan het er uit ziet. Het waren juist zijn armspieren die hem vermoeiden en hem deden verkrampen. Die steeds krampachtigere houding had direct invloed op het sturen. Elke bocht moest hij inhouden met trappen. Een keer kwam de Quest iets te strak langs in het steilste deel van een bocht. Jan maakt een angstwekkende zwieper van enkele meters de bocht omhoog. Hij bleef (nog) overeind. Niet lang daarna moest hij even onderbreken om te rusten. Na nog een korte poging en een val, gaf hij op. Het ging niet meer lekker.
De Quest 254 van Corran Beban was oppermachtig en draaide zijn rondjes hoog in de baan. Een maal werd een poging ondernomen door Matthias König en Stijn Van De Maele om bij hem te komen, tevergeefs.
Het geweld op de baan deed enorme snelheden vermoeden, toch bleek de gemiddelde snelheid 'slechts' rond de 49 km/uur te liggen.
Na wat geharrewar over tijd en locatie vond dan toch de prijsuitreiking plaats.
Marcel had na enig aandringen van en met omstanders een knappe KissMiss in het publiek 'bereid' gevonden de chocolade paashazen uit te delen. Beide onderdelen droegen bij aan enige hilariteit. De zoenen (met felicitaties) en het oplopend formaat beestjes voor de winnaars.
Iedereen was kennelijk leeg gestreden, want alleen Peter Haan ging daarna nog naar de IceBatrace in Hoorn.
45 minuten criterium
1-Corran Beban 2-Matthias König (Dld), 3-Stijn Van De Maele (B).
Van onze redacteur ter plekke: Theo van Goor
Beiden gingen letterlijk totaal verschillende kanten op. Jan op zijn buik liggend (Bottom UP) als in Supermanhouding, dus het achterwiel aangedreven en Thomas uiterst plat (0 graden) op zijn rug met een voorwiel aangedreven kantel-knikbesturing. Tot op het laatst was nog onduidelijk of het een onder- of bovenstuur werd. In Alkmaar aangekomen bleek het een wondermooi onderstuur te zijn geworden, direct laag aan de voorvorkpoten. Het waren carbon model helikopterbladen die Jan nog ergens van over had. Een 'Wing'-stuur!
Zijn ze rijdbaar? Hoe gedragen ze zich op de baan? Zijn ze snel? Er is maar een manier om daar achter te komen.
Zondag 17 maart was het dus mogelijk trainingsrondes te rijden op de indoor wielerbaan van Alkmaar.
De opkomst in aantal was goed. Naar verhouding veel buitenlandse deelnemers. Mooi materiaal en competitieve rijders. Matthias König met een strakke Troytec. Een plaatje!
Jan en Thomas waren tot misselijkmakend toe zenuwachtig voor de eerste meters op het vlakke binnenterrein. Het ging echter prima en dat gaf vertrouwen. Een pracht gezicht, het voorzichtige ballet van die twee om elkaar heen.
Na wat kleine aanpassingen gingen beiden de baan op. Thomas al vrij snel op snelheid op het houten dek. Zag er geweldig uit, die lange platte fiets. Als een streep ging hij.
Jan moest erg wennen aan de houding en het sturen. Hij bleef aanvankelijk nog op het vlakke beton.
Een eerste ridersmeeting bracht aan het licht dat het een tijdrit van 4 km, dus 16x250 meter zou worden. Telkens 2 rijders in de baan na elkaar startend. Thomas en Jan uiteraard tegen elkaar. Thomas startte vol vertrouwen op het hellend vlak van de baan. Hij had immers al eerder, niet eens voluit, 50 km/uur gehaald volgens zijn andere teamgenoot Jan-Marcel van Dijken, die daar moest lossen.
Direct na de GO, een droge klap. Thomas plat. De Wing gebroken. Einde oefening. Zeer jammer.
Starten op de helling is zeer lastig. Zeker met een kantel-knikbesturing. Nog meer als je pas 5 km met die fiets gereden hebt.
Jan kreeg een nieuwe tegenstander. Sjaak Bloemberg op zijn snelle RazFazz. Helaas kwam Jan halverwege ten val. Het blijft lastig die baan. Sjaak reed een fraaie rit.
Tijdrit 4 km
1-Pieter Hollebrandse, met 51 km/u gem. 2-Sjaak Bloemberg, 3-Hans Wessels
Na een lange pauze met gelegenheid tot verder oefenen en warm rijden volgde het 45 minuten criterium. Zonder Thomas dus. Die stevig zat te balen en broedde op een ander (boven)stuur.
Jan had vreemd genoeg geen last van zijn opgeheven hoofd. Dat lag vrij natuurlijk in die supermanhouding. Ook geen last van zijn buik of borst. Dat is verbazend comfortabeler dan het er uit ziet. Het waren juist zijn armspieren die hem vermoeiden en hem deden verkrampen. Die steeds krampachtigere houding had direct invloed op het sturen. Elke bocht moest hij inhouden met trappen. Een keer kwam de Quest iets te strak langs in het steilste deel van een bocht. Jan maakt een angstwekkende zwieper van enkele meters de bocht omhoog. Hij bleef (nog) overeind. Niet lang daarna moest hij even onderbreken om te rusten. Na nog een korte poging en een val, gaf hij op. Het ging niet meer lekker.
De Quest 254 van Corran Beban was oppermachtig en draaide zijn rondjes hoog in de baan. Een maal werd een poging ondernomen door Matthias König en Stijn Van De Maele om bij hem te komen, tevergeefs.
Het geweld op de baan deed enorme snelheden vermoeden, toch bleek de gemiddelde snelheid 'slechts' rond de 49 km/uur te liggen.
Na wat geharrewar over tijd en locatie vond dan toch de prijsuitreiking plaats.
Marcel had na enig aandringen van en met omstanders een knappe KissMiss in het publiek 'bereid' gevonden de chocolade paashazen uit te delen. Beide onderdelen droegen bij aan enige hilariteit. De zoenen (met felicitaties) en het oplopend formaat beestjes voor de winnaars.
Iedereen was kennelijk leeg gestreden, want alleen Peter Haan ging daarna nog naar de IceBatrace in Hoorn.
45 minuten criterium
1-Corran Beban 2-Matthias König (Dld), 3-Stijn Van De Maele (B).
Van onze redacteur ter plekke: Theo van Goor
Reacties
Er zijn nog geen reacties op dit bericht.
Als je een reactie op dit bericht wilt plaatsen, moet je eerst inloggen of registreren.
